Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσαμε να γράψουμε για την Πιπεριά Φλωρίνης και πάλι δεν θα μας έφτανε για να παρουσιάσουμε την ιστορία της, την καλλιέργεια της, τη διατροφική της αξία, τις εκατοντάδες συνταγές που συμμετέχει. Ίσως από τα ελάχιστα ελληνικά προϊόντα με αναγνωρίσιμη αλλά όχι αναγνωρισμένη ονομασία προέλευσης. Είναι πράγματι απορίας άξιο πως δεν έχει ακόμα καταχωριστεί στο Μητρώο των προϊόντων με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης που τηρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς διαθέτει όλες τις σχετικές προϋποθέσεις.
Στην Ελλάδα έφτασε κοντά στα τέλη του 17ου αιώνα έχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Ξεκίνησε το ταξίδι της από τη μακρινή Βραζιλία και έφτασε στη Δυτική Μακεδονία όπου την υποδέχθηκαν, την αποδέχθηκαν και την αγάπησαν πολύ. Φλώρινα, Πρέσπες, Βέροια, Αριδαία, Κοζάνη αποτελούν μέχρι και σήμερα περιοχές όπου η κόκκινη πιπεριά καλλιεργείται με πάθος και επιτυχία. Όμως εκεί που προσαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία και ευδοκίμησε ήταν στη Φλώρινα. Βέβαια οι κάτοικοι της Φλώρινας, που είναι τόσο περήφανοι για το προϊόν τους, δεν ακούν κουβέντα για την εισαγωγή της από άλλους τόπους. Σύμφωνα με αυτούς, η πιπεριά υπάρχει όσο και η ίδια η περιοχή.
Η Φλώρινα αποδείχθηκε ιδανικός τόπος για την καλλιέργειά της, καθώς το φυτό της πιπεριάς αντέχει στην ξηρασία και το ψύχος, όπως ακριβώς είναι οι κλιματικές συνθήκες στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας. Αν και θα συναντήσετε σχεδόν παντού την πιπεριά τύπου Φλωρίνης να θυμάστε ότι η αυθεντική πιπεριά Φλωρίνης έχει γλυκιά γεύση και είναι σαρκώδης, με πλατύ σώμα. Φυτεύεται ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου, γίνεται πράσινη τον Ιούλιο και αρχίζουν να κοκκινίζουν περί τα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη.
Οι αγαπημένες πιπεριές Φλωρίνης εκτός από το κατακόκκινο χρώμα και την πλούσια, γεμάτη γλύκα σάρκα είναι και ένας διατροφικός θησαυρός. Είναι πλούσιες σε βιταμίνη C, με υπερδιπλάσια ποσότητα βιταμίνης C απ’ ότι το πορτοκάλι ενώ είναι επίσης πλούσια και σε άλλες βιταμίνες όπως οι Α, Κ, B6 και Ε. Επιπλέον έχουν και σημαντική αντιοξειδωτική δράση καθώς περιέχουν λυκοπένιο και λουτεΐνη.
Και αν σας λέγαμε ότι πάνε παντού θα μας λέγατε υπερβολικούς; Μάλλον όχι. Μόνη της η πιπεριά γίνεται ψητή, «καψαλίζεται» για την ακρίβεια, ώστε να αφαιρεθεί εύκολα η φλούδα της και μετά να φυλαχθεί σε βάζο με λάδι, ξίδι και σκορδάκι. Μπαίνει στο φούρνο ή στο τηγάνι, είτε σκέτη είτε γεμισμένη με τυριά. Αν πολτοποιηθεί η ψητή της σάρκα με φέτα και ελαιόλαδο γίνεται ένα εξαιρετικό ντιπ για να συνοδεύσετε το τσίπουρο ή το κρασί σας. Και για να σας κινήσουμε λίγο ακόμη το ενδιαφέρον… έχετε δοκιμάσει μαρμελάδα κόκκινης πιπεριάς ή έχετε μείνει μόνο στα πατατάκια που έχουν γεύση πιπεριάς Φλωρίνης;
Και ένα μικρό μυστικό για να αφαιρέσετε εύκολα τη φλούδα τους: αφού τις ψήσετε μέχρι να καψαλιστούν, κλείστε τες σε πλαστικό σακουλάκι και αφήστε τες για μισή ωρίτσα. Μετά το ξεφλούδισμα τους γίνεται παιχνιδάκι.