Λίγες μόνο ημέρες μετά το Κασκαβάλ Πίνδου τον ίδιο δρόμο παίρνει και η Αφρίνα. Μόλις χθες το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έκανε αποδεκτό το αίτημα της εταιρίας Ελληνικές Αλυκές Α.Ε για την καταχώρισή της ονομασίας Αφρίνα ως Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη στο σχετικό Μητρώο της Ε.Ε. Μην έχοντας πλέον άλλα εμπόδια θα ταξιδέψει στις Βρυξέλλες προκειμένου να λάβει την οριστική της αναγνώριση από τα αρμόδια όργανα της Ε.Ε.
Ποια είναι η Αφρίνα; Που παράγεται και με ποιο τρόπο; Γιατί διεκδικεί την αναγνώρισή της ως ΠΓΕ; Τρία σύντομα ερωτήματα που το καθένα έχει τη δική του σύντομη απάντηση
Η Αφρίνα είναι ένα φυσικό προϊόν αλατιού. Αποτελείται από λεπτούς λευκούς κρυστάλλους που σχηματίζονται στην επιφάνεια της άλμης των αλοπηγίων με την επίδραση των ευνοϊκών κλιματικών συνθηκών (ανέμου, θερμοκρασίας και ηλιοφάνειας). Είναι λιγότερο αλμυρή από το αλάτι και ελαφρώς πικρή λόγω της αυξημένης ποσότητας μαγνησίου στοιχεία που την καθιστούν ιδανική για ωμά ή ψητά φαγητά, ή ακόμη και γλυκά.
Παράγεται και συγκομίζεται σε περιορισμένες ποσότητες στην αλυκή Μεσολογγίου. Μπορεί οι αλυκές του Μεσολογγίου να μην έχουν το μέγεθος των αλυκών Salar de Uyuni στη Βολιβία ωστόσο είναι οι μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Με έκταση 12.400 στρεμμάτων και παραγωγή κοινού αλατιού που φτάνει τους 120.000 τόνους αποτελούν το χώρο παραγωγής του 50-60% (αναλόγως της χρονιάς) του κοινού αλατιού που παράγεται στην Ελλάδα. Η Αφρίνα ακόμη και σήμερα συλλέγεται αποκλειστικά χειρωνακτικά, από έμπειρα και εξειδικευμένα πρόσωπα και αποτίθεται σε μικρούς λοφίσκους στην ανατολική πλευρά εκτός αλοπηγίου, όπου παραμένει για φυσική αποστράγγιση.
Το προϊόν αυτό κυκλοφορεί στην αγορά με το όνομα Αφρίνα για περισσότερο από έναν αιώνα. Στη γοητεία της δεν αντιστάθηκε ούτε ο Στασινόπουλος ο οποίος σε μια μελέτη του, το 1906 σημειώνει: «Αυτή είναι η αφρίνα, με το ωραίον της και ποιητικό όνομα, αφρογέννητος καθώς η Αφροδίτη. Η αφρίνα έχει την λευκότητα της χιόνος και την λεπτότητα του αιθέρος και είναι άλας πολυτελείας μη περιέχον ουδεμίαν ξένην ουσίαν και το οποίον όταν δεν κατεδιώκετο η αλατολογία, επεζητείτο παντού, στελλόμενον ως πολύτιμον δώρον, μέσα εις μικράς κυλίνδρους από σχίζας καλαμίων περιπλεγμένους με βούρλα».