Ήταν πριν 71 χρόνια, σαν σήμερα, όταν ο τότε γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν καλούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλες χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και τον χάλυβα ως «το πρώτο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας».  Ήταν η στιγμή που γεννήθηκε η Ευρώπη. Μετά από λίγο με τη Συνθήκη των Παρισίων δημιουργήθηκε η πρώτη Ευρωπαϊκή Κοινότητα η οποία αποτέλεσε το πρώτο τμήμα του οικοδομήματος που σήμερα όλοι γνωρίζουμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την ημέρα εκείνη που ο Σουμάν έθεσε το θεμέλιο λίθο για την ενωμένη Ευρώπη μέχρι και σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Υπάρχουν όμως στοιχεία που έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στην πορεία του χρόνου. Στοιχεία που μας αποδεικνύουν καθημερινά πόσο ισχυρός και πόσο πλούσιος είναι ο γαστρονομικός πολιτισμός της ενωμένης Ευρώπης. Ένας πολιτισμός που βασίζεται σε μια έντονη γεωγραφική ποικιλομορφία και σε έναν πλούτο τεχνικών παραγωγής που μας χαρίζουν μοναδικά προϊόντα. Προϊόντα που το καθένα έχει έναν ιδιαίτερο και ισχυρό δεσμό με τον τόπο παραγωγής του και στο σύνολό τους συνθέτουν τις γεύσεις της Ευρώπης.

Κάποια, τα περισσότερα από αυτά, είναι άγνωστα πέρα από τα όρια της περιοχής που παράγονται. Το γεγονός αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μειονέκτημα. Μειονέκτημα θα ήταν αν δεν βρίσκονταν μεταξύ των προτιμήσεων των κατοίκων της περιοχής παραγωγής τους. Όπως επίσης μειονέκτημα θα ήταν αν δεν κατάφερναν να γοητεύουν με την ιδιαιτερότητά τους, όσους επισκέπτονται την περιοχή που παράγονται.

Κάποια άλλα έχουν καταφέρει να γίνουν διάσημα σπάζοντας, λόγω όγκου παραγωγής, το φράγμα της περιορισμένης τοπικής παραγωγής. Η διασημότητα όμως τα καθιστά ευάλωτα. Μπορεί να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο αλλά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να νοθευτούν και να χάσουν ένα μεγάλο μέρος της αξίας τους.

Η πολιτική προστασίας των ποιοτικών προϊόντων

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια να προστατεύσει όλα αυτά τα προϊόντα που συνθέτουν τον γαστρονομικό της πολιτισμό. Από τα «Všestarská cibule» (κρεμμύδια που παράγονται ανατολικά της Πράγας) και τα Nürnberger Bratwürste (λουκάνικα της Νυρεμβέργης που σύμφωνα με έναν θρύλο οι πανδοχείς του Μεσαίωνα τα έκαναν τόσο μικρά ώστε να μπορούν να τα πουλήσουν μέσα από την κλειδαρότρυπα) μέχρι το Turrón de Alicante (ένα χριστουγεννιάτικο γλυκό που κληρονόμησαν οι Ισπανοί από τους Μαυριτανούς) και τα Latvijas lielie pelēkie zirņi (αποξηραμένα γκρίζα μπιζέλια της Λετονίας).

Μπορεί τα προϊόντα αυτά να μην μας είναι ιδιαίτερα γνωστά αλλά ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί μια Ευρώπη από την οποία απουσιάζουν το Edam και το Gouda της Ολλανδίας, το Camembert της Νορμανδίας, το Roquefort της Γαλλίας, το Danablu της Δανίας,  η Gorgonzola, η Mozzarella και το Pecorino της Ιταλίας το Jamón Serrano, οι διάσημοι οίνοι Bordeaux, η Vodka της Φινλανδίας, η γαλλική Σαμπάνια, το Irish Whiskey, η Ελληνική Φέτα, το Ούζο και το Τσίπουρο;

Η μοναδική αυτή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει επιτρέψει στην Ελλάδα μέχρι σήμερα να καταχωρίσει 275 μοναδικές ονομασίες που προστατεύονται είτε ως Ονομασίες Προέλευσης είτε ως Γεωγραφικές Ενδείξεις. Την πολιτική αυτή τιμούμε σήμερα, ως deligate προτρέποντας όλους τους Έλληνες, να αναζητήσουν τον πολύτιμο αυτό θησαυρό που μέσα του κρύβει στοιχεία της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας και, της παράδοσης μας.

Δρ. Νίκος Διαμαντίδης

Γενικός Διευθυντής Deligate